AEW Saturday Collision - ogólne dyskusje i komentarze

[IIL]

@ Mr_Hardy  poinformował wczoraj w SB, że do sieci wyciekła surówka nagrań Collision w Cardiff.

Oficjalna premiera dopiero w sobotę, ale zachęcony dobrym Dynamite postanowiłem odpalić te gale. Publika zdawała się tutaj być jeszcze bardziej żywa, czego owocem były bardzo zabawne walki.

Big Bill vs Hook - gdzie Bill okazał się nieoczekiwanym faworytem, dopingowano go jakby był The Rockiem (serio) i nic sobie nie robili z jego heelowych zagrywek. Wszyscy mieli tam całkowicie wywalone na Hooka...  Bill wygląda jak gwiazda i powinien dostać mocny push. Należy mu się.

Podobnie było w walce Jeff Jarrett vs Ariyu Daivari. Wszyscy uwielbiali Jarretta i gromko chantowali "Double J... Double Double J" ... Poezja Szczególnie jak sie pamięta jakim znienawidzonym heelem był kiedyś.

Ostatni 6 man o awans do walki Ladder na All In wypadł przyzwoicie, ale dla tych dwóch walk opisanych wyżej wręcz trzeba odpalić ten odcinek. Polecam!

 

[DarthVader]

11 godzin temu, IIL napisał(a):

Podobnie było w walce Jeff Jarrett vs Ariyu Daivari. Wszyscy uwielbiali Jarretta i gromko chantowali "Double J... Double Double J" ... Poezja

Cholera, teraz cały czas tylko to nucę ...

Lalalalalala Dobl Dobl Dżej Dobl Dżej Dobl Dobl Dżeeej !!!

[IIL]

AEW Collision 6/09/2024

 

• Mark Briscoe vs Lance Archer bardzo dobre. Dużo bleedingu i Mark pokazał serce do walki. 
• Squash The Outrunners. Uwielbiam ten gimmick!
• Dobry segment Willow i Statlander.
• Squash Grizzled Young Veterans. Nie oglądałem ich wcześniej i jak na razie wcale ich nie kupuje. 
• Cassidy pokazał się z dobrej strony w walce kwalifikacyjnej do mistrzostwa International. Jego oponent na razie zrobił takie wrażenie, że nawet jego ring nameu nie pamiętam
• Shida vs Purazzo dobre. Shida zawsze odwala dobra robotę. Purazzo od debiutu wciąż nie nowe się odnaleźć. 
• Fajny segment z Mercedes Mone po walce. Jej gimmick wydawał mi się na początku bardzo cringowy, ale coraz bardziej mi się podoba. 
• All Star Tag match wypadł nawet ok, ale jak na taki skład oczekiwało się więcej. Bucksi jakby całkowice zatracili swoją aurę. 

[KyRenLo]

Ostatnio niewiele wpisów w tematach dotyczących AEW, więc coś wrzucę na zachętę, zwłaszcza że wizualnie dostaniemy ładną dla oka walkę:

Cytat

AEW Women's Championship: Mariah May (c) vs. Anna Jay

Dia De Los Muertos Match: Thunder Rosa vs. Harley Cameron

Kyle Fletcher vs. Komander

Jon Moxley to appear

[HeymanGuy]

Brzmi to jak naprawdę interesujący powrót dla Julii Hart w AEW! Po długiej nieobecności, po kontuzji i operacji, to świetnie, że wraca do akcji. Winietka, którą pokazali na Collision, naprawdę robi wrażenie – ten klimat pełen niepokoju i mrocznego vibe'u jest mega. Cała koncepcja z zabiciem starego "ja" przy pomocy strzały z łuku to coś, co idealnie pasuje do jej transformacji z niewinnej cheerleaderki w mroczną postać w House of Black. Ciekawe, jak dalej rozwiną tę historię i jak Julia będzie się prezentować po takim powrocie.

Bardzo mi się podoba, że AEW stawia na takie kreatywne i tajemnicze podejście do postaci, zamiast po prostu wracać do tego samego. Czekam na jej powrót na ring i na to, jak będzie rozwijać swoją nową, mroczną tożsamość.

[HeymanGuy]

W osobnym poście pozwole sobie machnąć opinię na temat gali, bo nie mogę już usunąć poprzedniego.

AEW Collision 09.11.2024 

House of Black vs. Iron Savages: No, w zasadzie było tak, jak można się było spodziewać. HOB totalnie zdominowali, a Iron Savages zostali sprowadzeni do roli „mięsa armatniego.” Sam fakt, że sędzia w pewnym momencie przestał pilnować tagów, mówi wszystko – nie miało to być wyrównane starcie, tylko szybka pokazówka HOB. Trochę szkoda, bo potencjał na dobrą walkę był, ale najwyraźniej cel był jeden: dać HOB łatwą wygraną i podkręcić ich hype. Wejście House of Black to naprawdę top w AEW – klimat, muzyka, światła, wszystko robi robotę, każdy aspekt ich wejścia. Iron Savages nadal brzmią jak karykatura – zmiana ich imion kompletnie nie miała sensu, no ale cóż, pewnie w tym też był jakiś „pomysł.” I największy highlight chyba to, jak Malakai patrzył na Jamesona podczas promo – dosłownie miał na twarzy ten wyraz „czy naprawdę muszę tego słuchać?” Coś więcej niż squash, ale do konkretów było daleko. 

Outrunners vs. Top Flight: Fajnie, że tutaj poszli bardziej na wyrównane starcie niż na szybki squash jak w poprzednim przypadku. Stawką była szansa na Fatal 4-Way na Full Gear, więc trochę emocji na szali. Ciekawe, że to Outrunners dostali większy pop od publiki – niby obie drużyny są babyface’ami, ale wygląda na to, że Turbo Floyd i Truth Magnum lepiej złapali kontakt z widownią. Mecz zaczął się standardowo, ale jak tylko obie ekipy wrzuciły wyższy bieg, naprawdę pokazali, co potrafią. Typowa wymiana ciosów, tagi, trochę przekomarzania się – klasyka, ale pod koniec dostaliśmy solidne, szybkie tempo. Moment z Dantem i Dariusem, którzy prawie trafili Leilę Grey podczas suicide dive’a, pokazał nam odrobinę napięcia między braćmi, co jest ciekawe na przyszłość. Darius ewidentnie zmienia styl, mniej high-flying, więcej grounded, i to widać. Ale to Outrunners wyszli na tym lepiej – Turbo się „Hulk-up’ował,” weszli w tryb double-teamingu i wygrali. Dzięki Bogu, Top Flight pozbyło się tych pilotek – serio, te stroje to nie był najlepszy pomysł. Outrunners odświeżyli Atomic Drop! Kiedyś ten ruch był dosłownie wszędzie, a teraz to rzadkość – miły powrót do klasyki. Fajnie widzieć Dariusa w trochę bardziej technicznym stylu, może chcą mu nadać więcej charakteru.

Roderick Strong vs. Beast Mortos: Całkiem solidna walka, nie spodziewałem się, że będą aż tak fizycznie podchodzić do sprawy! Widać, że Strong idzie po swoje i jest zdeterminowany, żeby dostać tę szansę na walkę z MJF-em, a Mortos mu w tym nie pomagał. W sumie, motyw z próbą przeciągnięcia Mortosa do The Undisputed Kingdom dodaje ciekawego napięcia – Mortos ewidentnie jest pod wrażeniem oferty, ale też nie zamierza odpuszczać w ringu. No i ta dynamika, jak Strong najpierw mówi mu, że go potrzebuje, a potem wraca do walki — drama level: wrestling. Match-up był dość wyrównany, Mortos miał chwilami przewagę, ale Strong ma ten swój styl comebacków, który zawsze wciąga. Wynik raczej przewidywalny, bo wiadomo, że AEW buduje Stronga pod pojedynek z MJF-em, ale szacunek dla Mortosa za mocne przeciwstawienie się. No i ten nagły atak Lance’a Archera zaraz po walce! Wiadomo, że AEW lubi takie niespodziewane wejścia po gongu, ale Archer? Tu mi się wydaje, że będą z tego niezłe zamieszania. Strong zgolił wąs przy przejściu na babyface’a – wygląda to trochę absurdalnie, ale hey, wrestling logic! Mortos z pięknym powerslamem z narożnika – prawie mógłby tym wykończyć walkę, gdyby miał więcej momentum. A Archer z tą muzyką? Faktycznie, potrzeba mu czegoś mocniejszego i mroczniejszego, bo gość wygląda jak totalny bad-ass, a wchodzi przy czymś, co kompletnie nie oddaje jego klimatu.

Kris Statlander vs. Local Talent: Typowy squash. Chociaż wiadomo, że jak ktoś doświadczony walczy z kimś nieznanym, to zwykle idzie na szybkie zwycięstwo. Statlander weszła, zrobiła swoje, i zanim się obejrzeliśmy, było po wszystkim. Chyba nawet nie zdążyła się spocić! ? Ale całość nabrała sensu dopiero, gdy pojawiła się Mercedes Mone, bo to już są konkrety do storyline'u. Wejście Mone i natychmiastowy atak na Kris? To zwiastuje naprawdę ciekawy feud. Właściwie cały segment to był bardziej setup pod dalszą historię niż pełnoprawna walka. Ale jeśli faktycznie zmierzają do walki Statlander vs. Mone, to możemy się szykować na coś epickiego. Mercedes przyciąga uwagę, ma status gwiazdy, i w AEW na pewno dostanie możliwość rozbłysnąć.

TNT Title Match - Jack Perry (c) vs. Action Andretti: Starcie miało wszystko, czego można by oczekiwać. Perry zaczął z zaskakująco „czystym” podejściem, ale wystarczyła chwila, żeby jego heelowe zapędy wyszły na wierzch. Rake’owanie oczu, większa agresja – ten gość chyba jednak czuje się lepiej po ciemnej stronie mocy. Andretti miał swoje momenty, a 450 Splash, który prawie dał mu zwycięstwo, był naprawdę imponujący. Gość lata po ringu z taką lekkością, że aż się chce zobaczyć więcej. Ale Perry to jednak chytry lis i ostatecznie udało mu się wyjść z tego zwycięsko, broniąc tytuł. Zabawnie, że nawet nie zdążył otworzyć ust z promo, a już mu Daniel Garcia przerwał – AEW wie, jak utrzymać tempo. No i moment, w którym Perry ochlapał kamerę wodą podczas wejścia – czyżby kolejny element jego „niedbałego” charakteru? ? Andretti miał w locie przy leapfrogu wysokość godną Olimpijczyka – ten koleś ma potencjał na przyszłość.

AR Fox vs. Nick Wayne: Zaczęło się od promo Wayne’a, który poszedł na totalny hejt, mówiąc, że dobrze, że ojciec Foxa nie żyje, bo przynajmniej nie zobaczy, co zaraz się wydarzy. Aż mi się ciarki przeszły – AEW nie boi się odważnych linii dialogowych, ale to naprawdę było na granicy. Fox od razu zareagował i zaatakował Wayne’a podczas wejścia, co tylko dodało paliwa do tego starcia. Walka sama w sobie miała niezłe tempo i mnóstwo akcji. Wayne i Fox mają podobny styl – szybki, pełen high-flying moves, więc to naprawdę dobrze wyglądało, chociaż kilka momentów było ciut nieczystych, jakby obaj chcieli za dużo, za szybko. Wayne ostatecznie wykończył Foxa swoim nowym finisherem – double underhook destroyerem – i to był mocny akcent na zakończenie. Ale AEW nie zostawiło nas tylko z wygraną – po walce Sabian przytrzymał Foxa, żeby Nick mógł przyczepić mu zdjęcie do głowy zszywaczem. Totalny heel move, ale jakże satysfakcjonujący w tej sytuacji! Fox to totalny magik w ringu – gość działa na poziomie lepszym niż 99% rosteru, a mimo to booking w AEW kompletnie go nie wspiera. Szkoda, bo mógłby być w topie. Moment, kiedy Fox został „przycięty” na barykadzie, też wyglądał boleśnie. Mam nadzieję, że facet miał jakąś ochronę...? Wayne chyba faktycznie coś zrobił sobie w zęby – co chwila sprawdzał usta, więc może faktycznie stracił zęba lub poluzował.

AEW World Trios Title - The Death Riders (c) vs. Conglomeration:  To była uczta dla fanów szybkich, intensywnych walk. Kyle O'Reilly i Wheeler Yuta otworzyli z szybkim tempem i pełną synchronizacją, a później akcja tylko przyspieszała. AEW ma tę specyficzną cechę, że w triosach sędziowie przymykają oko na reguły – wiadomo, chodzi o widowisko, a nie detale. I tutaj to się sprawdziło, bo mieliśmy czystą rozwałkę. Cała szóstka naprawdę dała z siebie wszystko, żeby zakończyć Collision mocnym uderzeniem, ale trudno było uwierzyć, że Conglomeration mogłoby odebrać tytuły Death Riders. To bardziej był mecz dla publiczności niż dla faktycznego rozstrzygnięcia. Warto też wspomnieć o dodatkowych wątkach – wejście Moxleya i Shafir pod koniec tylko podkręciło atmosferę, a pojawienie się Orange’a Cassidy’ego było wisienką na torcie. OC nie tylko rzucił wyzwanie, ale od razu przechodzi do akcji i atakuje Yutę Orange Punchem. No i tak zakończyliśmy show – Death Riders w odwrocie, uciekający przez tłum. AEW wie, jak wywołać chaos, który zostawia fanów z apetytem na więcej. Claudio z kartkami przypiętymi do kurtki? Ciekawe, ale chyba nie miało to większego sensu, bo napisów nie dało się rozczytać. Mark Briscoe z dive’em z krzesła na całą ekipę – wyglądał niesamowicie i jeszcze wylądował jak kot. Totalny pro. Cassidy z perfekcyjnym Orange Punchem – trafienie w punkt, a reakcja publiki mówi sama za siebie.

W dwie godziny AEW faktycznie zmieściło sporo, ale nie wszystko było na równym poziomie. Szybkie squash matche – jak ten Statlander – przeszły bez większego echa, i można je spokojnie pominąć, bo niewiele wnosiły. Natomiast cała reszta? Było na co popatrzeć! Main Event z Death Riders i Conglomeration to był główny punkt programu, pełen energii i akcji, która przyciągnęła uwagę. Dla fanów czystej walki to pewnie właśnie to starcie zgarnie tytuł „Match of the Night,” ale dla mnie Perry vs. Andretti też mocno dał radę, podobnie jak Top Flight z The Outrunners. Co ciekawe, największy „hype” gali pojawił się przez materiał wideo zapowiadający powrót Julii Hart. AEW zgrabnie zagrało na jej mrocznym wizerunku i połączyło go z cheerleaderką, co dało naprawdę ciekawy efekt. Wygląda na to, że jej powrót będzie miało coś wyjątkowego – trochę kontrastów, trochę mroku, a przy tym wciąż coś świeżego. Ogólnie Collision miało swoje lepsze i słabsze momenty, ale na pewno warto zobaczyć dwa tytułowe pojedynki i zerknąć na zapowiedź Hart. AEW nie rozczarowuje, choć tym razem to bardziej „porządna robota” niż coś epickiego.

[StuPH]

Jakiś czas temu z kol. @ IIL  w temacie o Dynamite rozmawialiśmy o dużych halach rezerwowanych przez AEW, które obecnie niestety wypełnione są w połowie. Wówczas IIL wpadł na pomysł speciali w mniejszych, ale renomowanych arenach. Być może poza zaobserwowaniem naszego admina przez Johna Cenę na X, Tony Khan czyta jego posty na atti  Podobno w grudniu Collision zawita do pięknego Hammerstein Ballroom! 

[IIL]

Wygląda to trochę na odbicie się na NXT w ECW Arena, ale i tak zapowiada się pysznie. 

Również ROH Final Battle ma być ułożone obok Collision. To mi się podoba... 

[IIL]

Ale to jest dobre 

 

 

 

[KyRenLo]

Przyjemna walka Jamie z Willow i chociaż początkowo pokręciłem troszkę noskiem na sam wynik to zbyt długo to nie trwało, bo to, co się stało później już po walce zdecydowanie zasmucone serduszko zadowoliło.

Ona wróciła:

Spoiler

 

Zajebiście

[IIL]

Dosyć ciekawe rozdanie na następnym Collision - The Learning Tree vs Rated FTR.

Sprawdziłem na cagematchu kiedy ostatni raz Copeland i Jericho walczyli sobą:

Lista wszystkich walk:

Adv. Search « Matches « CAGEMATCH - The Internet Wrestling Database

WWW.CAGEMATCH.NET

---

Internet Wrestling Database

 

Ostatnie 10 single matchy:

Lista wszystkich single matchy:

Adv. Search « Matches « CAGEMATCH - The Internet Wrestling Database

WWW.CAGEMATCH.NET

---

Internet Wrestling Database

 

[DarthVader]

35 minut temu, IIL napisał(a):

Dosyć ciekawe rozdanie na następnym Collision - The Learning Tree vs Rated FTR.

Vibe niczym Hulk Hogan vs Ric Flair z TNA w 2010 roku...  

Tak bardziej serio, to Edge vs Jericho na WM XXVI było całkiem spoko.  

Edytowane Czwartek o 19:55 przez DarthVader

[Mr_Hardy]

Nie ma to jak zacząć dzień od dobrego wrestlingu. Na początek Collision – walka o pas TNT. Panowie wykręcili świetną walkę. Daniel wygrywa w ostatniej chwili przed upływem czasu. Jeff Jarrett bez problemu pokonał Aarona Solo, który z tymi kucykami, czy jak to się nazywa, przypomina Pinkiego Sancheza.

Nie no, te kurtki Rusha i Actiona są beznadziejne. Te giga kolce źle wyglądają, ale połączenie ich w tag team było dobrym pomysłem, lecz nie dawałbym im pasów. Co, jeśli Rush znowu po raz setny ogłosi zakończenie kariery? 🤣

Uuu, mocne słowa Hangamana w kierunku Danielsa. Fajny segment.

Bardzo dobrze, że Lio z Actionem odpłacili się Dante za to, że przez niego przegrali. W tym konflikcie jestem po stronie Rusha i Actiona, mimo że bracia Martin mają po swojej stronie Leilę Gray😍.

Solidna tygodniówka, nie ma co tu się więcej rozpisywać. Jeszcze co do Copelanda – mam nadzieję, że już więcej nie popełni takiej głupoty, jaką zrobił, rozwalając nogę. Mógł wtedy zrobić zwykłego splasha.

Po cholerę ten gówno ekran na barierkach? Już myślałem, że się tego pozbyli, a znowu to montują. Strata pieniędzy na niepotrzebną rzecz w wrestlingu.

Edytowane Niedziela o 10:43 przez Mr_Hardy

[HeymanGuy]

AEW Collision - 04.01.2025 r.

TNT Championship Match - Daniel Garcia (c) vs. Mark Briscoe: Walka miała naprawdę sporo dynamiki i świetnej chemii między oboma zawodnikami. Daniel Garcia i Mark Briscoe naprawdę się postarali, zarówno jeśli chodzi o akcje w ringu, jak i budowanie story. Czuć, że mieli solidny plan na walkę. To, jak Briscoe starał się wymusić walkę poza ringiem, a Garcia nie dawał się na to złapać, było świetnym elementem tego starcia, dość rzadko spotykanym. Dużo się działo – od klasycznych suplexów, przez hardcorowe akcje na zewnątrz, aż po naprawdę zacięte wymiany ciosów. Myślę, że ta walka miała wszystko, żeby wciągnąć, choć może nie była aż tak emocjonalna jak inne występy Briscoe. Mimo to, solidna robota z obu stron. Widać, że to solidne otwarcie na wydarzenie TNT-Max, i choć było dużo akcji, to jakieś większe napięcie między nimi mogłoby jeszcze podkręcić ten pojedynek. Może nie arcydzieło, ale dobra walka, na której dało się dobrze bawić, jestem zadowolony z reignu Garcii, więc głupotą byłoby krojenie go z pasa na Collision. 3,5/5

Moxley jest główną postacią w Death Riders, wyrażając swoją frustrację i gniew w sposób, który zawsze robi wrażenie. Jego słowa o „przedstawicielach tej formy sztuki” dla swojej generacji mają głęboki sens – Moxley, jako lider, podkreśla, jak istotne są wartości, które reprezentuje, i jak to wchodzi w konflikt z działaniami FTR i ich nowych sojuszników. Moxley skupia się na tym, że „przetrwanie ma swoją cenę”, co wskazuje na bezwzględność i gotowość do ponoszenia ofiar w imię ich celów. To ma sens, biorąc pod uwagę, że jego postać zawsze była na krawędzi – zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Słowa o „Piekle na Ziemi” brzmią jak zapowiedź czegoś naprawdę niebezpiecznego, a to, że nie ma zamiaru ich powstrzymywać, ale ostrzega, że nic dobrego ich nie czeka. Widać, że ta historia zmierza w stronę bardzo brutalnych i osobistych konfrontacji, a Moxley to doskonale podkreśla, nie szczędząc żadnych słów. Jest w tym także pewna legenda Moxleya, który powtarza te motywy o przetrwaniu i wojnie na najwyższym poziomie. To wszystko sugeruje, że nadchodzi prawdziwa burza, gdzie Rated FTR i inni mogą wkrótce poczuć prawdziwą moc Death Riders. 

Jeff Jarrett vs. Aaron Solo: Jeff Jarrett, legenda wrestlingu, w 2025 roku zdominował Aarona Solo w prawdziwie squashowym stylu. Nawet nie było potrzeby robić z tego długiej walki – po prostu zdominował swojego rywala, co w tym przypadku miało sens, biorąc pod uwagę charakter tej konfrontacji. Solo, atakując Jarretta od tyłu, próbował zrobić coś zaskakującego, ale Jarrett szybko pokazał, kto tu rządzi, wracając do swojego klasycznego stylu. Strut, Enziguri, wszystko to zaprezentował w swoim pełnym, charakterystycznym stylu. Wszystko działo się w ekspresowym tempie, i choć nie było tu miejsca na wielką historię czy rozbudowaną akcję, to jednak jako część całości wypadło to całkiem przyjemnie. Po prostu klasyczny Jeff Jarrett – bez zbędnych ceregieli, z efektywnym i szybkim zakończeniem. Jeśli miałbym to ocenić, to właściwie można powiedzieć, że to była taka zabawa w nostalgię i przypomnienie, że Jeff Jarrett to nadal gość, który może zmieść kogoś z ringu w kilka minut, gdy tylko zechce. Świetnie się to oglądało, chociaż ocena techniczna raczej nie ma tu wielkiego znaczenia – to było czyste, szybkie i zabawne. Tylko nie wiem, czy w 2025 roku nadal mamy ochotę na takie squashowe walki emerytów.

AEW World Tag Team Championship Match - Private Party (c) vs. Lio Rush & Action Andretti: Cóż, ta walka po prostu nie dała rady. Zaczęło się bez jakiegoś większego vibe’u, a publiczność też nie była zbyt zaangażowana. Rush & Andretti, choć mają potencjał, nie potrafili wciągnąć tłumu i coś tam brakowało w ich dynamice. Były momenty, które mogły się podobać, jak ten Gin & Juice czy Arabian Moonsault, ale generalnie wszystko wyglądało na trochę wymuszone.Szczególnie ta akcja, gdzie Rush i Andretti stali na górnej linie i potem zrezygnowali z wejścia do ringu... dlaczego? Po prostu nie miało to sensu i ściągnęło całą energię z meczu. A końcówka z rollupem Zaya? Tak, technicznie okej, ale po prostu za szybka i "zimna". I jeszcze Top Flight w tłumie – pojawili się, rzucili popcornem, ale to nic nie zmieniło w kontekście samej walki. Zamiast tego po prostu czuliśmy, że to wszystko jest jakieś niepełne, jakby brakowało jakiejś większej historii.W sumie, nie było tragicznie, ale nie było też dobrze. 2,5/5

Cope i Jericho to dwaj tytani w wrestlingu, więc każda ich interakcja ma swoją wagę, ale czy tutaj było to czuć? Cope, mówiąc o swojej przeszłości i statusie 11-krotnego mistrza, wprowadza tę pewność siebie, która doskonale pasuje do jego postaci – nic nie jest w stanie go zatrzymać w drodze po kolejne złoto. Z kolei Jericho – jak zwykle – był pełen sarkazmu i tego swojego stylu. Z jednej strony to trochę zabawne, ale też podkreśla, jak te dwie postacie różnią się pod względem osobowości. Interakcja między nimi była w miare dobrze napisana – Cope nie zapomniał o przeszłości, a Jericho próbuje go zignorować, jak za starych czasów. A ta drobna kłótnia o to, kto jest prawdziwym mistrzem świata, to prawdziwa wisienka na torcie, bo nie chodzi tylko o pasy, ale o ego tych dwóch. 

Toni Storm vs. Deonna Purrazzo /w. Taya Valkyrie: To było całkiem solidne starcie, ale rzeczywiście miało swoje problemy, szczególnie z reakcją publiczności. Toni Storm i Deonna Purrazzo to obie znakomite zawodniczki, które technicznie zawsze dostarczają, ale brak zaangażowania ze strony tłumu trochę podciął skrzydła tej walce. Z drugiej jednak, brakowało jakiejś emocjonalnej iskry, która mogłaby wciągnąć widownię. Historia wokół Storm i jej "amnezji" jest intrygująca, ale wydaje się, że publiczność jeszcze nie do końca wie, jak reagować na jej nową postać. To powoduje dziwny dysonans – Storm pracuje ciężko, by jej postać była wielowymiarowa, ale brakuje wyraźnego kierunku, w którym zmierza. Czy jest bohaterką? Czy antybohaterką? To nie jest jeszcze jasne. Storm wygrywa po rollupie, co wydaje się mało satysfakcjonującym zakończeniem, biorąc pod uwagę ich wysiłek w całej walce. Ten finish, choć sensowny fabularnie, nie dostarczył tego momentu „wow”, który mógłby zreanimować martwą publiczność. Technicznie było dobrze, dziewczyny dały z siebie wszystko, ale problem z reakcją publiczności i trochę nijakie zakończenie sprawiły, że walka nie osiągnęła pełnego potencjału. Jeśli Storm ma dalej rozwijać swoją postać, to musi być jasno określona, żeby fani wiedzieli, co czują wobec niej – inaczej takie starcia będą wpadać w pułapkę obojętności. 2,75/5

Hangman, w tej wersji zgorzkniałego i bezczelnego antybohatera, wypadł fenomenalnie. Jego wypowiedź o Danielsie jako "starym człowieku, który trzyma się sportu, który go dawno zostawił" była brutalna, ale idealnie pasowała do tonu jego postaci. To, że Page otwarcie odrzuca wsparcie Daniels'a i wbija mu tak głęboko nóż w plecy, tylko pokazuje, jak mocno przesunął granice swojej postaci. Daniels z kolei – wow, ten atak był nieoczekiwany i intensywny! Headbutty i jego własna krew to wizualny znak, że stary "Fallen Angel" jeszcze nie powiedział ostatniego słowa. Fakt, że Daniels wykrzykuje, że jest „Fallen Angel, do cholery!” przypomina, dlaczego jego postać była kiedyś tak uwielbiana i dlaczego wciąż ma coś do udowodnienia, nawet po tylu latach. Cała ta wymiana zbudowała doskonały fundament dla ich potencjalnej rywalizacji. Hangman jako młodszy, bardziej zdeterminowany, choć arogancki pretendent, kontra Daniels, który chce przypomnieć, dlaczego jest legendą w tym biznesie. Ich starcie może być nie tylko walką o ego, ale też o szacunek, który Daniels czuje, że mu się należy, a który Page odrzuca. 

Anthony Bowens wypadł autentycznie sfrustrowany. To, że od razu przeszedł do konfrontacji z Maxem Casterem, pokazuje, że ich relacje są na krawędzi – szczególnie gdy wyraźnie wskazał, że Billy Gunn był jedyną osobą trzymającą ich razem. To zdanie o tym, że „Billy jest jedynym powodem, dla którego Bowens nie uderzył Castera w twarz,” naprawdę wybrzmiało mocno. Caster, jak to Caster, wydaje się żyć we własnym świecie, uważając się za lidera grupy. Jego reakcja na zarzuty Bowensa – w zasadzie zignorowanie tego, co się dzieje – tylko jeszcze bardziej podkreśliła podział w ich dynamice. Billy Gunn jako brakujący element – jego nieobecność jest wyraźnie odczuwalna. Jeśli Billy faktycznie ma dość tej sytuacji, to pytanie brzmi: czy The Acclaimed mogą przetrwać bez niego jako mediatora? I co się stanie, jeśli Bowens rzeczywiście „straci cierpliwość”? Ten segment zapowiada bardzo osobistą i emocjonalną historię, w której fani będą chcieli wiedzieć, czy The Acclaimed mogą się pozbierać, czy też ich drogi się rozejdą. Chemia między Bowensem i Casterem zawsze była mocną stroną tej grupy – teraz widzimy, jak to napięcie przeradza się w konflikt.

High Speed Collision 4-Way - Brian Cage vs. Komander vs. Mortos vs. Dante Martin: Każdy uczestnik miał swoje momenty, ale Brian Cage od samego początku wydawał się być tym, który kontrolował przebieg wydarzeń. Cage dominował swoją siłą i fizycznością, a jego pop-up Samoan Drop i military press z jedną ręką naprawdę wyróżniały się wśród bardziej zwinnych i akrobatycznych manewrów innych uczestników. Komander był niesamowity, jak zwykle. Jego springboardy były czystą perfekcją, a Springboard Destroyer i tornado DDT to momenty, które zapadają w pamięć. Zrobił doskonałą robotę jako high-flyer w tym starciu, zapewniając widowiskowe sekwencje, które świetnie kontrastowały z brutalnymi ciosami Cage'a i Mortosa. Mortos, mimo że był trochę w tle, miał kilka świetnych chwil, jak Destination Hellhole na Martinie, który wydawał się być jednym z większych momentów walki. Dante Martin był dynamiczny, jak zwykle, ale jego wyeliminowanie przez Lio Rusha i Andretti'ego nieco pokrzyżowało mu plany. Zakończenie z Cage'em wykańczającym wszystkich swoimi charakterystycznymi ciosami – Discus Lariat i zmodyfikowany Gory Bomb – było satysfakcjonujące i pokazało, dlaczego jest tak dominującą postacią w takich walkach. Jeśli lubicie spotfesty, to było coś, co warto obejrzeć. 3/5

FTR, którzy przepraszają Rock N’ Roll Express za spike piledriver, a jednocześnie traktują to jak żart, pokazali, jak bardzo balansują między szacunkiem dla legend a byciem totalnymi sukinsynami. Ricky Morton i Robert Gibson wypadli świetnie jako legendarne postacie, które są już tak przyzwyczajone do wrestlingowych absurdów, że traktują to jak kolejny dzień w biurze. Outrunners pojawiający się po to, by „odebrać pieniądze na paliwo z lat 80.”? To był moment zabawny, idealnie wpisujący się w ich karykaturalny styl. Cash Wheeler próbujący zainicjować zakopywanie topora tylko po to, by doprowadzić wszystkich do symbolicznego „Sunavabitch Handshake” to wisienka na torcie tego segmentu. Nie ma tu wielkiego znaczenia fabularnego ani głębszej historii, ale segment był czystą rozrywką, która pokazała, że wrestling może być zabawny i autoironiczny.

The Learning Tree vs. Rated FTR: Walka zaczyna się od fałszywego napięcia między Cope'em a Jericho, co było sprytnym sposobem na podgrzanie atmosfery bez natychmiastowego starcia tych dwóch legend. Keith i Big Bill mieli swoje momenty, zwłaszcza Bill, który wyróżniał się dominującymi akcjami i pewnością w ringu. Chokeslam na Cashu na Daxa? Piękne. Środek walki był idealnie skrojony, by podkreślić każdą z postaci – od efektownych interwencji Cope'a, przez niezawodną technikę FTR, aż po brutalność i spryt Keith'a oraz Big Billa. Impaler kontra Codebreaker? To była czysta magia i dowód na to, jak kreatywnie można wykorzystać klasyczne ruchy w nowych konfiguracjach. W końcowych momentach widzieliśmy, dlaczego FTR to mistrzowie występowania w tych wieloosobowych pojedynkach. Powerplex z dodatkowym splashem od Cope'a to przykład perfekcyjnego wykorzystania dynamiki drużynowej. A finałowe Shatter Machine i Spear w szybkim tempie? To był znak firmowy Rated FTR. Segment po walce podkręcił nieco - Moxley, mający Rock N' Roll Express związanych backstage, to czyste, bezkompromisowe heelowe zagranie. Outrunners próbujący pomóc i dostający solidne lanie od Yuty i Shafir. Death Riders uciekający w ostatniej chwili, zostawiając Rated FTR wściekłych i bezsilnych, perfekcyjnie zamyka wieczór. FTR znowu pokazali, jak świetnie prowadzą takie walki a Big Bill i Keith świetnie wypadli jako zagrożenie. Cope i Jericho dostali swoje chwile, ale nie przeciągano ich segmentów, co wyszło na korzyść walki. 3,5/5

Gala rozpoczęła się z przytupem dzięki świetnemu pojedynkowi Garcii i Briscoe, który wyraźnie ustawił poprzeczkę na samym początku. Niestety, reszta show nie zdołała już nawiązać do tego poziomu aż do samego ME. Obrona pasów przez Private Party wypadła poniżej oczekiwań, podobnie jak Storm vs. Purrazzo, które mimo starań obu zawodniczek nie zdołało porwać ani widowni, ani mnie. Do tego dodajmy przeciętne segmenty z Death Riders, które tym razem bardziej nużyły niż budowały napięcie. Martwa publika na pewno nie pomogła, ale trudno zrzucić na nich całą winę, bo to był dość nijaki produkt – szkoda, zwłaszcza że to debiutancki odcinek na TNT-Max. Na szczęście ME był naprawdę udany, a dodatkowe punkty przyznam za promo Hangmana i Danielsa po Dynamite – chociaż przyznam, że mini-program z Fallen Angelem jakoś mnie nie ekscytuje jednak, to już nie ten Daniels co choćby w TNA czy ROH.