W Jakie Gry Teraz Gracie...

[N!KO]

Ze 30h poszło się kochać, ale skończyłem Pillars of Eternity 2: Deadfire. Mechanika gry pozostała w zasadzie bez zmian, co jest jak najbardziej w porządku, ale już klimat mi podszedł mniej niż w przypadku jedynki. Dla mnie "dwojka" jest słabsza, ale jeśli podejść do tematu w pełni obiektywnie, to dominuje nad swoją poprzedniczką. Jakość towarzyszy poszła do przodu, fabuła wydaje się bardziej spójna, ciekawsza, a okrutnie kiepska warownia, została zastąpiona statkiem. Tu się zaczynają moje mieszane odczucia. Ogólnie widać, że statek to nie tylko dodatek, a jeden z wazniejszych aspektów gry. Mi po prostu pirackie klimaty nigdy nie podchodziły. Nie inaczej było tym razem. Nawet uciekałem z wielu bitew morskich, bo mi się nie chciało w nie bawić (kosztem morali załogi). A i wypada podkreślić, że poziom trudności poszedł w dół. Przyznam szczerze, że jak zachowa się jakiś zdrowy rozsądek co do wykonywania zadań, to aktywna pauza może się przydać tylko pod koniec, w (przed)ostatniej walce. W innym wypadku gangowanie całą ekipą każdego po kolei, skutkowało u mnie najlepiej.

[N!KO]

Agony ma bardzo adekwatny tytuł. Szybko okazuje się bolesną udręką, która może i przedstawia wizję piekła, która wielu zaintryguje, ale gameplayowo nie oferuje nic, żeby iść naprzód. Mechanika gry jest obleśnie toporna, wywołując większe nakłady potu na czole, niż obecna pogoda.

[Thrawn4]

Ze 30h poszło się kochać, ale skończyłem Pillars of Eternity 2: Deadfire. Mechanika gry pozostała w zasadzie bez zmian, co jest jak najbardziej w porządku, ale już klimat mi podszedł mniej niż w przypadku jedynki. Dla mnie "dwojka" jest słabsza, ale jeśli podejść do tematu w pełni obiektywnie, to dominuje nad swoją poprzedniczką. Jakość towarzyszy poszła do przodu, fabuła wydaje się bardziej spójna, ciekawsza, a okrutnie kiepska warownia, została zastąpiona statkiem. Tu się zaczynają moje mieszane odczucia. Ogólnie widać, że statek to nie tylko dodatek, a jeden z wazniejszych aspektów gry. Mi po prostu pirackie klimaty nigdy nie podchodziły. Nie inaczej było tym razem. Nawet uciekałem z wielu bitew morskich, bo mi się nie chciało w nie bawić (kosztem morali załogi). A i wypada podkreślić, że poziom trudności poszedł w dół. Przyznam szczerze, że jak zachowa się jakiś zdrowy rozsądek co do wykonywania zadań, to aktywna pauza może się przydać tylko pod koniec, w (przed)ostatniej walce. W innym wypadku gangowanie całą ekipą każdego po kolei, skutkowało u mnie najlepiej.

 

30 h i koniec?Ja mam na liczniku ponad 48 a czuję, jakbym nie był nawet w połowie, a przy walce to ja juz nawet im nie mówię co mają robić bo sami wiedzą xD.

[N!KO]

30 h i koniec?Ja mam na liczniku ponad 48 a czuję, jakbym nie był nawet w połowie, a przy walce to ja juz nawet im nie mówię co mają robić bo sami wiedzą xD.

 

Jakoś szybko mi poszło, a wcale nie olewałem misji pobocznych i zleceń. Olałem chyba tylko jakieś polowanie na wodzie od jednej klientki, bo z góry założyła, że będę walczył statkiem, co mi jest nie po drodze. Oczywiście, jak miałem zlecenie, a okazywało się, że to kapitan jakiejś łajby, to robiłem, żeby nie wisiało w dzienniku. Jeśli o frakcje chodzi, to z jedną się delikatnie skłóciłem i... no zabiłem ich wszystkich Ta królowa, co to do niej się szło bodajże na koniec I aktu. Jej ziomek się coś rzucał, to ich wybiłem. Poskutkowało to odejściem ze składu Tekeha, czy jak on tam się zwał. Nie wiem, nie był częścią mojej podstawowej ekipy

[N!KO]

Obiecanki. Tyle było szumu wokół Vampyra. To miała być rewolucja dla gier RPG, po czym szybko okazało się, że to ciężko nazwać grą RPG. Jest niby rozwój postaci, ale teraz jest on wszędzie. Jest niby otwarty świat, tylko niekoniecznie chce się go zwiedzać. Jest też system dialogów, który jest dość kretyński i odblokowanie kolejnych wskazówek nikogo nie usatysfakcjonuje. Tak samo jak hucznie zapowiadane zjadanie wszystkich. Nie działa to tak, jakbym sobie tego życzył. Gra ma u podstaw dość prostą mechanikę, przeliczającą wsyzstko na punkty. Tak zjedzenie kogoś, jak i pomoc innemu, jest tutaj podciągnięta pod status danej dzielnicy. A chcemy go utrzymać na dobrym poziomie, żeby być fajnym wampirem. A ja nie chciałem być fajny, planem moim było zabijanie wszystkich, nawet bez gadki. To miałem zbyt niski poziom hipnotyzacji, i nie mogłem się spełniać z powołaniem. Zresztą, te wszystkie wybory moralne, czy zjeść kogoś czy nie, to najwyżej pytanie czy chcę wykonać dodatkową misję, czy ją olewam. Nie ma większego wpływu na główną fabułę. Walka jest jakaś quasi-Soulsowa, co powinno mi się podobać, ale męczyło na dłuższą metę. Fabuła nie nakręcała do dalszego grania, cały ten Londyn wyglądał dla mnie tak samo, więc miałem wrażenie kręcenia się w kółko. Olewam. Obiecanki.

[maly619]

Ja z kolei zakochałem się z Ever Oasis na DSa.

Jest to bardzo fajny miks gry RPG akcji z grą ekonomiczną, a może i trochę symulatorem farmy a'la Harvest Moon czy Stardew Valley.

W grze wcielamy się w szefa tytułowej oazy, a naszym celem jest jej rozbudowa i przyciąganie jak największej ilości nowych mieszkańców. Przy okazji mamy walkę ze złem, ale tak naprawdę fabuła to tylko tło i nie zwraca się na nią wielkiej uwagi. Najfajniejsza część gry to ekonomia oazy połączona z eksploracją mapy. Nasi mieszkańcy mają możliwość otwarcia sklepu. Jednak to naszym zadaniem jest dostarczanie im towarów i tu wchodzi do gry wyruszanie w podróż w poszukiwaniu potrzebnych przedmiotów. Sklepy na pierwszych poziomach zaopatrzymy bez problemu, ale gdy zaczną się rozwijać, będziemy musieli bardziej pokombinować, wybrać się w dalsze wojaże i zmierzyć się z większymi zagrożeniami.

Na początku porównałem Ever Oasis do Harvest Moona i Stardew Valley i choć nie nie jest ona aż tak rozbudowana, to daje z początku bardzo mocne odczucie swobody. Z czasem trochę to mija i widzimy te różne triki przez które gra wydaje nam się otwarta. Również z czasem niektóre wypady są bardzo monotonne, zwłaszcza gdy wyruszamy tam po raz n-ty, a musimy to zrobić bo tylko tam jest wymagany przedmiot.

Niemniej jednak, jako gra na konsolę przenośną sprawdza się super. Cieszę się że wraz z kupnem DSa nie zamknąłem się tylko na duże marki, bo jak udowodniła ta gra, te mniej znane tytuły też potrafią dać dużo radości.

[N!KO]

Na PCtach zagościł Crash Bandicoot w pełnej trylogii. Z chęcią śledziłem losy tego remastera, a odbiłem się od niego bardzo szybko. Nie to, że to jest złe. To po prostu nigdy nie było TAK dobre, jakbym sobie tego życzył. Trochę się upewniłem w przekonaniu z dzieciństwa, że Crash to bardziej życzenie Sony, że mają super platformówkę. Nie mają, nie mieli. To jest dość poprawna gra, z ok mechaniką, i z ledwie przyzwoitym bohaterem. Tyle. Za dzieciaka miałem N64, i sorry, ale tamtejsze Super Mario 64, to do dziś najlepsza gra tego typu. Jakby mi ktoś chciał wmówić w tamtych czasach Bandicoota, to by doszło do rękoczynów. Ba, ja o wiele chętniej bym grał w oryginał Mario, z przestarzałą grafiką, niż w odpicowanego Crasha.

 

Czekam na Spyro. Może też doczołga się na PC-ty. Jemu też dam szansę.

[N!KO]

Tennis World Tour, gdzieś się otarło o moje ręce, ale mam wrażenie, że lata mijają, a gry tennisowe są ciągle takie same Może jest jakaś perełka, w którą nie grałem (albo grałem, ale nie pamiętam), ale nie piszcie mi, nie chcę wiedzieć. Ta miała bardzo słabą płynność, była toporna, po gemie można czuć zmęczenie.

 

Wróciłem do Castlevanii Lords of Shadow. Kiedyś się odbiłem, potem znów się odbiłem, teraz zacisnąłem zęby i nie żałuję. Wciągnął mnie świat, zamierzam skończyć też dwójkę, i może Mirror of Fate, czy jak tam tej platformówce na PC. A na pewno rzucę okiem na serial Netflixa.

[N!KO]

Tak jak lubię skradanki, to każdy kolejny nowy tytuł z tego gatunku, zwiększa moją miłośc do klasyków. Mówiąc skradanka, myślę Hitman, myślę (stary) Splinter Cell, ewentualnie myślę Thief (choć aż takim fanem nie jestem). Thief of Thieves ma ładną, cell-shadingową grafikę, która się nie starzeje, wydaje się mieć przyjemną fabułę, ale gamplayowo kuleje. To jakaś dziwna hybryda gier Telltale i skradanki. I na żadnym polu nie robi dobrej roboty. Wybory są raczej dialogowe, znikome, zbędne, a skradanie toporne, niewygodne, przy żenującej pracy kamery.

[N!KO]

Jakieś to DLC do Pillars of Eternity 2 jest nudne. Beast of Winter w ogóle nie sprawił, że chciało mi się wracać do tego świata, choć ma to pewnie związek z ogrywaniem kolejny raz Baldur's Gate 2. Cienie Amn nawet na dzień dzisiejszy są o wiele fajniejsze od PoE. I to mówie jako fan PoE. Zwyczajnie ten klasyk jest dla nowych gier niedościgniony. Beast of Winter trochę przypominał mi "Tron Bhaala", tylko że Tron jest potrzebny, żeby zamknąć historię potomka Bhaala, a Beast of Winter to takie rozszerzenie, które spokojnie można sobie darować. Chyba tak zrobię z pozostałymi DLC do Pillarsów. Chyba, że będą zbierały genialne recenzje.

 

Seria Yakuza sprawiała zawsze wrażenie czegoś, co mi się spodoba. Od pierwszej odsłony na PC (Yakuza 0) odbiłem się po 90min grania. A raczej "grania", bo przyciski to wciskałem może 15min, a reszta czasu to oglądanie cutscenek i rozmów, które mnie nijak nie kręcą (nie są zrobione tak dobrze, jak chociażby w GTA, czy nawet Sleeping Dogs). Jak chciałęm pochodzić po mieście, to zawsze mnie blokowała magiczna ściana, mówiąca, że muszę zrobić coś innego. Nawet jak mi się wydawało, że idę w kierunku znacznika, to gra twierdziła, że mam iść inną drogą. Nie chce się przy tym denerwować

[N!KO]

Sporo szumu wokół Dead Cells i choć nie jestem szczególnym fanem metroidvanii, a rogalików zwyczajnie nie trawię, tak w to gra się bardzo przyjemnie. Mechanika gry jest dynamiczna, a grafika ładna (jak na pixelart). Wątpię, żebym utonął w tym świecie na niezliczone godziny, ale byłem miło zaskoczony.

[aRo]

 

Chyba czegoś nie załapałem. Masa pozytywnych opinii, nawet teksty o łzach po ukończeniu. Jakbym grał w coś innego.

 

Początki są całkiem ciekawe. Narrator opisuje poziomy stworzone przez pewnego człowieka, stara się wgłębić w ich sens. Choć rażą mnie teksty typu "pudło w powietrzu... ciekawe, co to znaczy" i ogólnie szukanie sensu na siłę wszędzie, nawet nieźle się bawiłem. Od biedy można stwierdzić, że początkujący projektanci mogą tu znaleźć jakąś inspirację czy coś.

 

Niestety, potem się robi pretensjonalnie. Nie będę rzucał spoilerów, ale tu nie ma głębokiej historii. Jest prościutka. I pod koniec nawet nie daje wrażenia, że jest czymś więcej. Nie ma czego rozkminiać. Dostajesz wszystkim w twarz, bezpośrednio. Może jak ktoś miał podobne problemy, to go coś tu ruszy. Może zwyczajnie nie jestem targetem.

 

A poza tym... Naprawdę nie obraziłbym się, gdyby dodano sprint, albo chociaż przyspieszono postać. Nie, ślamazarne poruszanie się po często pustych korytarzach nic nie wnosi do historii. To tylko sztuczne przedłużanie. A nawet w takiej wersji całość trwa tylko 90 minut.

 

Udźwiękowienie jest dobre. To tak, żeby nie było za smutno.

[N!KO]

Monster Hunter World miało być grą, która mnie wciągnie na długie godziny. Wypatrywałem w tym perełki. Recenzje zresztą zdawały się to potwierdzać. Na razie zrobiłem dwa podejścia i nie mam weny w to grać dłużej niż godzinę. Historia w tej grze jest tylko wymówką do eliminowania kolejnych potworów. Jej brak jest pewnie po części odpowiedzialny za to, że mi się nie chcę tego kontynuować. Walka jest ok, ale jestem już tak przyzwyczajony do systemu DkS, że mnie ten na kolana nie rzucił. A na pewno nie zmieni się moje podejście do misji, gdzie mamy duży hub (miasto), w którym znajdziemy wszystkie potrzebne rzeczy, a na misje jestesmy "teleportowani", kiedy przyjdzie na to moment. Takie to mało przygodowe. Najbardziej ponuro to wygląda już przy pierwszej misji. Miałem zabić 7 podrzędnych stworków. Wpadasz, niszczysz je, ale jest ich więcej niż 7. Myślisz - świetnie, zabije więcej. Otóż nie. Po wyeliminowniu 7 stworów, gra informuje Cię, że zostaniesz odesłany do bazy za 60sekund, podczas których powinieneś zebrać zwłoki pokonanych. Myśle - ok, ale pewnie reszta mnie zaatakuje. Błąd. Reszta dostała kręciołka głowy i biega sobie obok z gwiazdkami przy czole... Wszelakie zbieractwo też mnie trochę odpycha. Ogółem, jak nic się nie zmieni przy trzecim posiedzeniu, to odpuszczam. Zawsze lubiłem w grach uwalać wielkie kreatury, ale tych tutejszych chyba nie doczekam.

[aRo]

 

Trudno to oceniać pod kątem fabuły. Jeden "odcinek", z którego w sumie mało wynika i bardzo mało się dzieje. Jest dzieciak, który ubarwia sobie codzienność superbohaterskimi wyzwaniami, jego ojciec, który lubi wypić, i parę innych osób, o których dowiemy się niewiele i ledwo migną przed ekranem. Terenu do zwiedzania jest bardzo mało, co widać w porównaniu z innymi grami-serialami, gdzie przez dwie godziny (czasem nawet mniej) zwykle widzimy większe zróżnicowanie. Dopiero końcówka pokazuje coś ważniejszego. To tylko wstęp do drugiego sezonu LiS-a, przedstawiający młodego Chrisa, który pewnie będzie tam ważną postacią. Czy głównym bohaterem? Może być nawet antagonistą, co jest ciekawe. Dowiemy się z czasem.

 

Co do reszty... Muzyka trzyma poziom oryginału, graficznie jest w porządku. W samym gameplayu jest drobna zmiana - wystarczy jedno kliknięcie do sprawdzania przedmiotów, a opcje typu look/use zmieniamy na osobnych przyciskach lub rolce myszy. Nie wiem, czy to było konieczne, ale da się przyzwyczaić. Pojawiło się też celowanie i rzucanie, co pewnie będzie jakoś wykorzystane w dwójce.

 

No i tyle. Kto grał w poprzedniczki, i tak Spirita sprawdzi, w końcu jest za darmo. A potem nic tylko czekać na Life is Strange 2.

[N!KO]

Bardzo mieszane uczucia zostawia po sobie We Happy Few. Przyjemna wydaje się fabuła, a świat jest rewelacyjny. Problem w tym, że gameplay jest ... gówniany. Jeśli wyobrażę sobie mechanikę, która nijak do mnie nie przemówi, to właśnie będzie to zestaw z WHF. Zestaw, w którym walka jest kiepska, skradanie głupie (przez idiotyzm przeciwników), a chodzenie w dużej mierze opiera się na wszelakim craftingu, czym zazwyczaj rzygam. Dobili mnie Simsowatymi naleciałościami, gdzie muszę jeść, pić, spać, o czym gra ma tendencje się przypominać. Nienawidzę.