W Jakie Gry Teraz Gracie...

[Susek]

Wiedźmin 3 jest ewolucją Wiedźmina 2? Nie no, teraz wyłożyłeś się elementarną niewiedzą na temat obu gier, bo to że nie ograłeś w ani jednej ani drugiej aż bije po oczach. To nie jest ewolucja, tylko rewolucja, każdy kto grał w W2 po zagraniu w W3 przekonał się jak ogromnym skokiem jakościowym jest trójka w porównaniu do swojej poprzedniczki, Wiedźmin 1 zestarzał się znacznie lepiej od 2, a system walki jest problemem w pierwszych 5 godzinach gry, potem idzie się do tego przyzwyczaić.

 

Batman Arkham Knight, był beznadziejny, w dniu wydania, na PC, ale ogólnie jako gra jest dobra i utrwala "stare" sprawdzone schematy ze swoich poprzedniczek i poszerza grę o kolejne elementy, choćby Batmobil.

 

Co do GTA V, nie wiem jak można je nazwać reedycją ... Przystosowanie sprzętowe to jedno, a Rockstar chciał sprzedać grę na wszystkie możliwe platformy, biznesowo wyszli na tym świetnie, a sama gra na PS4/PC doczekała się choćby trybu FPP co jest sporym odświeżeniem dla serii.

 

A pisząc ogólnie o tych grach, przecież historie w każdej z tych gier są świeże, nowe, za każdym razem wprowadzają nowe pomysły, nowe rozwiązania.

 

Rynek gier komputerowych stał się biznesem, więc goście w garniturach, którzy zarządzają tymi spółkami traktują jak każdego innego klienta, którego trzeba wycisnąć do cna jak cytrynę, stąd DLC/Bety za hajs?Koty w worku itd. Część biznesu i rozumiem, że wielu może nieakceptować sensu kupowania FIFY XX, PES XX, NBA XX itd, ale większość wymienionych przeze mnie gier, to wielkie marki, które zazwyczaj nie wypuszczają złych gier, Anno/Starfcarft/Assasin's? Przecież każda z gier z serii była bardzo dobra ale przecież inna. Nowy NFS pewnie będzie przeciętny, ale przez pierwsze 5-8 edycji gra była za każdym inna/ewoluowała w różnych kierunkach. To, że jesteś negatywnie nastawiony do mainstreamu nie znaczy, że teraz robi się złe gry, lub w jeśli podzielasz tezę, że w listopadzie nie będzie dobrych premier, bo to po prostu nie prawda.

[aRo]

A dobry system walki to na ogól mają slashery, np. Bayonetta. Jako fan mordobić, to właśnie system walki raził mnie w JE.

Jasne, że slashery/bijatyki/cokolwiekobiciu mają duuuuużo lepsze systemy walki. Ten z JE był fajny, jak na standardy eRPeGów. Od rozbudowanych walk są takie właśnie Bayonetty czy DMC. Tutaj ten prostszy system wystarczał

[Gaca]

Ależ oczywiście i nie zarzucaj mi braku elementarnej wiedzy, to nie jest dziewiąty krąg piekła, tylko zlepka trójkątów. Nie trza być alfą i omegą, początkiem i końcem, prawdą i kłamstwem (z jakiej gry to kwestia?) aby dostrzec ewolucję mechaniki. Nie, to żadna rewolucja. Rewolucją był Marian 64, rewolucją był Space Invaders. Trzeci wiesiek to kontynuacja pomysłu z dwójki ubrana w nowoczesne szaty i poszerzona o coś, co jest niemal plagą dzisiejszych gier - teoretycznie otwarty świat. No i wyżej masz napisane, że dwójka nie przypadła mi do gustu, więc wstrzymaj konie.

 

Co do GTA5 wydanego na nowych konsolach i klonach, to tak, jest to reedycja. Nie chodzi mi wznowienie sprzedaży (choć... także), ale o to co masz wyżej napisane. Ja w ogóle nie pojmuję co Cię tak dziwi.

 

A pisząc ogólnie o tych grach, przecież historie w każdej z tych gier są świeże, nowe, za każdym razem wprowadzają nowe pomysły, nowe rozwiązania.

 

Słyszałeś kiedyś o czymś takim jak "zabili go i uciekł"? No, to otarty do granic możliwości schemat fabularny, który znamy z większości filmów akcji. Sprawdza się, jasne, ale już na początku filmu wiemy, że pan X zabije pana Y za zamordowanie/porwanie rodziny. To nic złego, to jest rozrywka, niewyszukana, ale rozrywka. To samo tyczy się gier. Ja nie mówię, że każda gra ma mieć poziom fabularny na granicy religii, nie o to chodzi, ale nie idźmy także w drugą stronę, albo - jeśli już podążamy tą ścieżką - to nie próbujmy z gówna zrobić trufli.

 

A co do "wielkich" marek (drogich?), to chyba nie muszę się rozwodzić nad tym, bo ton moich wypowiedzi skutecznie naprowadza Cię na to, że nie mam żadnego poszanowania dla tej nomenklatury.

I nie chodzi o to, że jestem negatywnie nastawiony do mainstreamu, jasne, wolę gry arcade (Mushihimesama na PC wychodzi!), ale kolego, chodzi o to, że ja nie lubię być traktowany jak idiota, a czy duzi (i nie tylko) wydawcy nie traktują nas tak? Patrz przykład z grami sportowymi, a odpowiedź - niestety - okaże się twierdząca.

 

Żebyś nie poczuł żadnego ataku z mej strony - ja rozumiem jak to działa (choćby dlatego, że coś tam wiem o tworzeniu gier z racji zainteresowań), zapewne - gdybym mógł - stosowałbym podobną mechanikę działania, ale raz, że mam sumienie, a dwa, że zrozumienie nie znaczy akceptacji.

 

I jeszcze tylko napomnę o tym co napisałeś przy Anno/Starfcarft/Assasin's. Razi mnie trochę cytat: "Przecież każda z gier z serii była bardzo dobra". Nie. Cholera, nie. Bardziej powiedziałbym, że na tle niewiele wartych produktów te serie są coś warte (myślę o zainwestowaniu czasu przez gracza, nie o kasie) i mamy taki dysonans, gdzie średnie staje się dobrym na tle nieatrakcyjnego. To jak z kolorami. Szary staje się jasny na tle czerni, ale także i ciemny na jasnym tle. Gdybyśmy dostawali same perełki, to nikt by nawet nie splunął w czterdziestą odsłonę ameryczańskiego herosa, a z racji tego, że jest inaczej...

 

Nudzę

Edytowane 24 Października 2015 przez Gaca

[Susek]

Odnośnie Wiedźmina jesteś w absolutnym błędzie, zbyt wiele spędziłem w każdej z tych gier, żeby nie widzieć jak zmieniała się ta seria pod każdym kątem, począwszy od mechaniki walki, przez sposób prowadzenia questów, po ogromny otwarty świat na intrygującej historii kończąc. Możemy nazwać to ewolucją, ale lista zmian w porównaniu do poprzedniczek, nie czyni jej zwykłą kontynuacją czy rozwinięciem pierwowzoru.

 

Twoja niechęć do wielkich firm czy uznanych marek, jest uderzająca, oni Ci coś zrobili? Z GTA się uparłeś, Twoja wola, ja z ogromną przejemnością przeszedłem grę na PS3 i PC, skok jakościowy jest wyraźny i gdyby sentyment do serii oraz to, że to naprawdę świetna gra pewnie bym nie kupił gierki na PC. Co do reszty, nie widzę sensu się spierać, ja twierdzę że jeśli gra jest kontynuacją kultowej serii, to jest szansa że dostaniemy dobrą/ciekawą/innowacyjną/świeżą grę, które będzie warta ogrania.

 

Swoją drogą to ciekawe, że podałeś za przykład rewolucji Mario 64, które nie było pierwszą grą w 3D, ale było pierwszym Mario w 3D, czyli wtedy największej serii gier komputerowych. Space Invaders jako pierwsza gra z "rosnącym" poziomem trudności, okej akceleracja sprzętowa albo nowe mechaniki jako rewolucja, niech będzie Wiedźmin 3 nie jest rewolucyjny dla rynku, może poza tym że ma "darmowe DLC" a te płatne są warte każdej wydanej złotówki i ja nie miałem poczucia, że ze mnie zdzierają za ułudę rozszerzonej przygody.

A ten cytat brzmi jakby był żywcem wyrwany z Biblii a nie gry komputerowej.

[jakub97sc]

Pokonanie pokemonów w Baldurach, czy ostrzelanie durnego AI w Mass Effect? To drugie nie wymaga od Ciebie właściwie niczego, to pierwsze wymaga... wyobraźni i zmysłu taktycznego.

I właśnie dlatego na początku wspomniałem o tym, że nie jestem pionierem RPG. Zraziłem się za młodu podejściami do gier, których jako gówniarz nie miałem wręcz prawa przejść bez pomocy z zewnątrz I mimo wszystko nie jestem fanem samego gatunku. Taki Mass Effect ma bliżej do gry akcji, albo nawet filmu, niż do erpega, dlatego jestem jego większym fanem niż przykładowo Dragon Age'a czy Planescape'a

 

E tam, trudny nie był. Tylko raz miałem problem, w dwójce. Bo tam trzeba rozwijać całą ekipę, nie tylko main hero i dwóch pomocników. Jak mi rzuciło misję z samym Attonem(nie pamiętam dokładnie, jakaś strzelanka w barze), namęczyłem się okrutnie, bo w ogóle w niego nie inwestowałem.

Przewiozłem się zdecydowanie szybciej, gdy nie mogłem pokonać Bendaka Starkillera (choć nie było to wcale obowiązkowe). Zacząłem trochę na siłę przez opinie, ale wygląda na to, że nigdy nie pragnąłem tej gry przejść i tylko czekałem na okazję, gdy w końcu coś mi nie będzie szło

 

Jakubie, jak można być wyznawcą gry? Może czas sobie od nich odpocząć?

Mam wrażenie, że wziąłeś to zbyt dosłownie Nie napisałem, że przeszedłem tę grę setki razy, bo tak naprawdę całą trylogię przeszedłem tylko jeden raz. Samą dwójkę i trójkę mniej więcej 3 razy. Po prostu dwie ostatnie części miały coś takiego w sobie, że pragnąłem przechodzić grę kolejny raz. I kolejny. I może jeszcze raz. Nie mów, że nigdy czegoś takiego nie miałeś Przechodziłem tę grę na kilka sposobów - żołnierzem, snajperem, jako ten dobry i jako ten zły, ratując wszystkich bądź...a nie, uśmiercanie mam dopiero w planach - kolejny powód, żeby odświeżyć sobie historię Jest to chyba jedyna gra, w której faktycznie pamiętam sporo misji, dialogi, gagi, sytuacje.

Kolejny plus - muzyka. Sam soundtrack już na sucho brzmi dobrze. Ale znając historię i pamiętając gdzie i co leci, wrażenia się potęgują i człowiek czerpie większą przyjemność

Czy mam sobie odpocząć od ME? Nie sądzę. Albo inaczej - cały czas to robię. To nie jest tak, że mam go zainstalowanego ciągle na dysku i co tydzień w niego gram. O nie, wtedy jestem pewien, że odpuściłbym sobie po miesiącu. Ale raz w roku (plus minus, wiadomo, że nie liczę dni od ostatniego grania) naprawdę lubię sobie znowu ogarnąć dwójkę i trójkę ze wszystkimi dodatkami (choć teraz będę chciał grać biotykiem, więc nieuniknione wydaje się przejście Jedynki, której nie jestem fanem), ponownie przejść wszystkie misje, wszystkie DLC, pośmiać się z kilku segmentów

 

I ten paskudny Gothic, który jest chyba jednym z gorszych RPG ever Panowie z Gryonline.pl bardzo ładnie podsumowali tą produkcję w jednym odcinku, i słabych tytułach, które są w jakiś dziwny sposób popularne w polsce. Beznadziejna fabuła, miliardy bugów, parodiowato drewniany system walki. Ewwww. Jedyny plus gier z tych serii to świetny soundtrack nadający klimat, i bardzo dobry polski voice acting.

Jakie ścierwo by to nie było - fabuła nie była wcale aż tak straszna. Bugów było od groma, ale ciągle jest to jedna z pierwszych gier, które miało się na komputerze Bardziej cenię ją za nostalgię. Do dzisiaj pamiętam, jak na Hyperze leciał trailer jedynki z muzyką "Right Here, Right Now" Fat Boy Slima

Edytowane 25 Października 2015 przez jakub97sc

[N!KO]

Niko - papierowe, papierowe eRPeGi. No nie mów, że nigdy z ziomkami nie obracaliście jakiegoś wyskokowego napoju w trakcie, kiedy każdy z Was był dumnym druidem + 5 to odgryzania głów bogom. No weź... jesteś stary, musisz to znać!

 

Mialem kilka "Magii i Miecz". Ostatnio nawet wyszła na PC pierwsza plansza, to musiałem zerknąć z sentymentu Do teraz pamiętam, jak mnie uwalił dzik z silą 1 Nie wiem tylko o co Ci chodzi w ostatnim zdaniu

 

I właśnie dlatego na początku wspomniałem o tym, że nie jestem pionierem RPG. Zraziłem się za młodu podejściami do gier, których jako gówniarz nie miałem wręcz prawa przejść bez pomocy z zewnątrz I mimo wszystko nie jestem fanem samego gatunku. Taki Mass Effect ma bliżej do gry akcji, albo nawet filmu, niż do erpega, dlatego jestem jego większym fanem niż przykładowo Dragon Age'a czy Planescape'a

 

Dragon Age 2, to gra akcji. Inkwizycja podobnie. Bliżej im do Mass Effect niż Baldurów

[aRo]

Mialem kilka "Magii i Miecz".

Wydaje mi się, że chodziło raczej o sesje RPG, a nie planszówki

 

Co do Talismana - akurat można za darmo zdobyć klucz do Steamówki, z tym że do wersji Prologue. Znaczy się: tylko single player. Dalej nie wiem, jak ten absurd przeszedł na Steama. Na szczęście "normalna wersja" jest tania.

[N!KO]

Wydaje mi się, że chodziło raczej o sesje RPG, a nie planszówki

 

Pewnie tak, ale w tamtych czasach "Magia" była chyba temu najbliższa W D&D nigdy się nie bawiłem gwoli ścisłości.

Edytowane 26 Października 2015 przez N!KO

[N!KO]

A trzymając się tematu RPGów. Kolejny przedstawiciel nawiązujący klimatem, stylem i światem do klasyki gatunku, próbuje osiągnąć sukces. Niestety, Sword Coast Legends daleko do Pillarsów. Wręcz jestem zażenowany, jak mając system D&D, oraz przede wszystkim świat wykreowany przez genialne Baldur's Gate i kontynuowany przez niezłe Neverwinter Nights, został spłycony do czegoś, czego nawet nie chce się eksplorować. Wszystko stworzone w edytorze, wygląda jak historyjka od fanów, którzy raczkują w temacie. W zasadzie SCL miało być rozwijane właśnie przez społeczność. Gra nie tyle szczyci się wielowątkowym single-playerem - na którym mi najbardziej zależy - ale możliwością tworzenia przygód przez innych, jak i bawienia się w "mistrza gry". Od razu wyczuwałem ograniczenia, bo umówmy się, nie sposób przenieść coś takiego do elektronicznej rozrywki. Nie sposób ogarnąć tyle kreatywnych umysłów, i umożliwić im w czymś takim wprowadzenie w życie swoich pomysłów. Prostota i w pewnym sensie ubogość tego systemu, zapewne wszystkich skutecznie odstraszy. Wracając do kampanii - bieda. Zaczyna się od snu/wizji, co już wzbudziło u mnie spory niesmak, bo ciężko trawie w ogóle takie motywy, a tu jeszcze dostałem go na start. Potem jest niewiele lepiej. Czułem się wrzucony na szybkości w świat, który powinienem znać. Zaraz miałem 3 towarzyszy, zaraz bylem w samym środku jakiegoś bagna. Wolę spokojne początki. Nie tyle tutoriale, ale coś takiego jak w pierwszych Wrotach Baldura - które o dziwo wole od chwalonej pod niebiosa dwójki - czy przyjemnym Dungeon Siege (też mowa o jedynce naturalnie). Nie, nie, i jeszcze raz nie, dla Sword Coast Legends. Miałem chrapkę przy zapowiedziach, a wyszedł ubogi krewny Zapomnianych Krain. Taki, do którego nikt się nie będzie po czasie przyznawał.

[N!KO]

83 próba przekonania się do Planescape Torment, została przerwana przez Divinity: Original Sin. Kupiłem, zainstalowałem edycję rozszerzoną i pogrywam z kumplem. Świetna sprawa, że całą kampanie da się ogarnąć w trybie kooperacji. Start zapowiada epicką grę, gdzie turowa walka stoi na wysokim poziomie, a i cała charakterystyka prowadzonych postaci została fajnie przedstawiona. Jak gracie z kumplem, możecie się kłócić w trakcie gry mając różne zdania na ten sam temat. Wtedy gra otwiera przed Wami prosty system papier, nożyce, kamień. Kto wygra w mini-gierce, tego zdanie przechodzi w grze. Przyjemne. Podobnie zresztą kłócicie się z NPCami. Jeden ze mną wygrał, to go zabiłem Fabułę dopiero liznęliśmy, ale też zdaje się prezentować dobry poziom. Czasu jakoś wiele na grę nie mamy - nie ten wiek - ale powoli, krok po kroku, jak to mawia nasz Strongman Mariusz Pudzilla, dojdziemy do celu. Przyznam, że pierwsze wrażenie, co do tego tytułu miałem odmienne. Pillarsi mnie otworzyli na klasyczne eRPGi.

[aRo]

Saints Row IV

W skrócie: jeszcze bardziej przegięta wersja trójki. Pod każdym względem. Durniejsza fabuła, dziwniejsze bronie, do tego moce i kosmici. Nie będę się wdawał w szczegóły, bo to nie ma sensu. Jak niemal cała ta produkcja. Czy to minus? Absolutnie nie! W co-opie bawiłem się świetnie. Gra sprawia masę frajdy, między innymi dzięki brakowi powagi. Dlatego stawiam tę serię nad GTA. Zwyczajnie lepiej się przy niej bawię. A to chyba w grach najważniejsze.

 

...minusy? Muzyka bardziej podeszła mi w poprzedniej części - drobnostka. Czepiłbym się jeszcze innej rzeczy. Dzięki mocom - szybkie bieganie, mega skoki i szybowanie - wszystkie pojazdy stały się zbędne. Fakt, nie musieli się tym zajmować, bo cały system jazdy(i nie tylko...) jest żywcem przeniesiony z SR3, ale jednak cała praca, jaka była potrzebna na stworzenie choćby nowych pojazdów, okazała się praktycznie niepotrzebna. Takie moje małe czepialstwo.

 

 

NotGTAV

Wyciągnijcie kartkę i kredki. Narysujcie planszę do Snake'a, wszystkie potrzebne elementy... Wiecie, co wam wyszło? Na pewno nie GTAV.

 

Co tu dużo pisać... Fajnie, że pieniądze wydane na grę trafiły do organizacji charytatywnych. Bardzo dziwny sposób na zbieranie kasy. I w sumie skuteczny.

 

 

You Are Not A Banana

Trochę chodzenia, niezły początek, jazda na rowerze razy dwa, ciekawa zagadka na cmentarzu... Chyba podsumowałem całość. Gra "eksperyment", bardzo krótka i w sumie nie wiem, komu można by to polecić. Sensu nie znajdziecie, głębszego przekazu też nie. Ot, nie jesteście bananami.

 

 

Boo Bunny Plague

Jako slasher jest mierna. O combosach zapomnijcie, zmiana broni daje dosyć słabe bonusy, wszyscy przeciwnicy praktycznie tacy sami, bossowie też nie powalają(choć na niektórych trzeba znaleźć sposób).

 

Dlaczego miałbym to rekomendować? Świetna muzyka, niesamowicie durna fabuła i tony absurdu. Skłamałbym mówiąc, że ani razu się nie zaśmiałem. Na swój dziwny sposób czerpałem z tego tytułu frajdę. Od razu widać, że budżet był śmiesznie niski, ale wycisnęli z tego co się dało. Jakby dostali więcej kasy, może powstałoby coś naprawdę dobrego. Bierzcie w promocji/bundlu.

 

 

The Walking Dead: Season One

A New Day - świetne wprowadzenie do historii, już tu czuć, że nasze wybory mogą coś zmienić(a o to poczucie chodzi, nawet jak rzeczywiste efekty są ciut inne).

Starved for Help - fajna, choć bardzo przewidywalna historyjka. No, może poza pewną akcją z lizawką...

Long Road Ahead - niby tempo zwolniło, ale jest tu jeden z mocniejszych momentów w serii.

Around Every Corner - dobra kontynuacja, może bez ciekawszych momentów, za to ciągle ciekawa.

No Time Left - piękne zakończenie.

 

Całość - perfekcja. Nie pamiętam, kiedy się tak wciągnąłem w historię w grze. Może słowo "gra" jest nie do końca na miejscu, bo gameplayu jest mało i można to traktować jako interaktywny film, ale to coś jest tak dobre, że nie ma sensu się czepiać. Telltale zyskało kolejnego fana.

 

 

The Walking Dead: 400 Days

Ciężko mi to ocenić. Z jednej strony fajnie było poznać piątkę(a nawet więcej) nowych bohaterów i ich historię. Z drugiej zaś...

 

Zgrzyt pojawia się po zagraniu w Sezon Drugi. Ten, w którym te decyzje miały mieć jakieś znaczenie. Choćby iluzoryczne. A jak się skończyło? Postaram się bez spoilerów: w DLC 3 z 5 osób "przeszło dalej", dwie zostały. I one w dwójce już się nie pojawiły, choć teoretycznie mogły. Z tych trzech: dwoje miga dosłownie na parę sekund i dostaje parę linii tekstu, a jedna zostaje na dłużej. Tyle że nie tracimy nic nie znając jej historii z DLC, bo tak naprawdę można by ją zastąpić każdym randomowym tworem.

 

Krótko: fajny przerywnik, warto zagrać bo jakościowo nie jest gorsze od reszty, ale efekty tego w Season Two są niemal zerowe i pominięcie DLC nie zaszkodzi.

 

 

The Walking Dead: Season Two

All That Remains - starsza bohaterka, sporo zmian, z początku brakuje emocji, ale... wciąga.

A House Divided - zaczyna się robić naprawdę ciekawie, pojawił się shocker(pomijam czy sensowny).

In Harm's Way - ciut słabiej, choć nadal trzyma przy sobie, a końcówka zwiastuje kolejny horror dla pewnej postaci.

Amid The Ruins - dalsze demolowanie prawie najważniejszej postaci i coraz bardziej wyraźne przygotowanie pod finał.

No Going Back - konkretne zamknięcie głównego wątku. I wybór, który naprawdę może mieć jakiś wpływ na rozgrywkę, jak doczekamy się trzeciego sezonu.

 

Całość - niemal perfekcja. Niemal, bo jest wyraźnie gorzej niż w pierwszym sezonie, ale i tak byłem przykuty do monitora od początku do końca. Nie mogę się doczekać dalszego ciągu.

 

 

Frankenstein: Master of Death

Wydając 14centów nie spodziewałem się niczego dobrego. Po co tak przeceniać dobre gry? A jednak. Historia nie powala, ale wyszedł z tego dobry Hidden Object. Prosty, nie za długi, nie bez bugów(na szczęście nie sprawiają, że trzeba grać od nowa, choć może się tak wydawać), po prostu dobry. W przecenie - szkoda nie wziąć.

 

 

Pixel Puzzles 2: Anime

Czego się można spodziewać po puzzlach na komputerze? Wiadomo, na nowo koła nie wymyślą, dużej różnicy co do "oryginału" nie ma. Jeśli już to do czegoś porównywać, to do... poprzednich odsłon Pixel Puzzles.

 

Parę rzeczy w dwójce(raczej: drugiej serii, bo to nie druga gra) poprawiono. Łatwiej podnieść element, który wskazujemy. Wyeliminowano ten dziwny system, dzięki któremu można było tak ułatwić pracę, że traciło to sens(po ułożeniu wszystkiego jedno na drugim potem automatycznie podnosimy pierwszy element obrazka, nawet jak na górze jest 100 innych). No i teraz wymagane jest czasem obracanie puzzli, co dość znacznie zwiększa poziom trudności i przybliża do tradycyjnego układania. Jeszcze jedna świetna nowość - ułożone poprawnie fragmenty puzzli są zapisywane, więc można spokojnie wyłączyć grę w połowie i po powrocie nie trzeba układać od nowa.

 

Są też podpowiedzi. I z nimi jest największy problem. Przydatne? Jasne, można na moment zobaczyć jak wygląda całość po ułożeniu, automatycznie obrócić fragment lub zobaczyć dokładnie w którym miejscu pasuje. Niestety ładowanie paska dającego te możliwości jest zależne od wyjątkowo wkurzającej wróżki, rzucającej w kółko te same, bardzo irytujące komentarze, czasem nawet pozbawione sensu("użyj pomocy" kiedy się nie da itd.). Da się ją usunąć jednym przyciskiem, ale wtedy podpowiedzi przepadają. Dało się to lepiej zrobić.

 

Ogółem: fajna zabawa na krótkie sesje, polecam. I nie zajmuje tyle miejsca, co tradycyjne puzzle.

[N!KO]

aRo sprawdź jeszcze Wolf Among Us, od twórców Walking Dead, jak i Grę o Tron, bo choć ostatni odcinek jest w drodze, to całość ma spory potencjał. Tylko Tales of Borderlands mi nie podeszło, a Minecrafta nawet nie ruszałem. Spróbuje podejść do Life is Strange.

 

Ostatnio grałem w Sonic Lost World, i dla mnie niebieski jeż może się udać na emeryturę. Stracił na uroku, szybkości, a nieczytelny jest dalej, tak jak był. Jakoś się nie mogę do nowych tworów z tej serii przekonać. Kombinują i nie wiedzą, w jakim kierunku pchnać swoją gwiazdę.

[Pavlos]

Ostatnio w oczekiwaniu chociażby na Fallouta 4 odgrzałem sobie również Tales from Borderlands. Podchodziłem do tego 2 razy i kończyłem na 2 epizodzie, ale teraz udało mi się to ukończyć w całości. Powiem, że może i faktycznie dla wielu do najgorsza przygodówka od tej firmy, ale wcale nie jest tak źle w moim odczuciu. Chwaliłem pierwszy epizod ze względu na humor, grafikę, nawiązania itd. Mimo iż przez całą grę męscy bohaterowie są zdecydowanie mniej wyraziści od kobiecych... .

 

Epizod 3

Po obiecującym początku, gdzie opuszczamy siedzibę Atlasa i spotykamy nowego przeciwnika, sojusznika oraz

robota będącego kluczem do skarbu

wyruszamy rozkręcić przygodę i... dostajemy najnudniejszą część. Wielki ogród dał nam do obejrzenia parę ciekawych grzybów, samotnego doktorka - emeryta bez życia i paraliż dla Vaughna, który znika na resztę gry i pojawia się pod koniec. I dobrze, bo i tak nic nie wnosił. Mimo ucieczki przed wrogami to i tak najgorszy epizod.

 

Epizod 4

Mnie wynagrodził męczącą "trójkę". Rhys organizuje plan z inicjatywy Jacka i dostajemy naprawdę dobry epizod. Po raz kolejny widać, że Przygodom Rhysa pomógł Handsome Jack, który dzięki swojej charyzmie, udawania sojusznika we własnych celach zdecydowanie podkoloryzował sytuację. Głównie dlatego iż w ważnych momentach wielokrotnie przychodziło nam decydować czy mu zaufać. Sam Rhys na szczęście też wykazuje coś siebie wykonując plan zgodnie z pomysłem Jacka podszywając się pod martwego szefa (o ile wybierzemy właściwe opcje dialogowe i nie spalimy przykrywki ) Scena ze strzelaniną z palców - gamingowe WTF roku .

Akcja ze skarbcem i robocikiem muszę powiedzieć przerosła moje oczekiwania. Na pewno w takiej produkcji nie obyłoby się bez wybuchów, ale nie spodziewałem się rozwalenia całej bazy.

 

 

Epizod 5

Finałowa walka wraz z pozytywnym zaimplementowaniem budowy drużyny i ujawnieniem osoby tajemniczego porywacza. Właściwie kiedy wydawało się, że to koniec to dostajemy dodatkową godzinę rozgrywki. Sam finał podobał mi się głównie ze względu sparodiowania starych Power Rangersów oraz klasycznych bijatyk pokroju Tekkena. W moim odczuciu udał im się ten motyw i chętnie skuszę się na kontynuację (na koniec dostajemy cliffhanger, zatem możliwe).

Edytowane 5 Listopada 2015 przez Pavlos

[N!KO]

Trochę współczuję fanom Call of Duty. Nie wiem, ile razy jeszcze uda im się wciskać ten sam produkt, ale skoro robią to z sukcesem do dziś, do Black Ops 3, to niewiele wskazuje na zmianę. CoD wpadł w jakąś przykrą monotonie, gdzie mimo, że mechanika strzelania jest wciąż dynamiczna i przyjemna, to zaczyna odpychać. W BO3 coraz bardziej widzę definitywne przejście wyłącznie w Multi. Nawet tryb kampanii zaczyna przypominać jakieś dołączanie do serwera, bo to, że Ci przeciwnicy, to jak najbardziej idiotyczne boty, wiemy nie od dziś. Odbiłem się szybciej niż piłka tenisowa od rakiety Sereny Williams. Zawiesiłem choćby próby grania w Assassina - kolejną przewałkowaną serię - i teraz czas to zrobić z CoDem. Nie jest mi to na rękę, bo sentyment do serii pozostał. Dalej mam na dysku pierwsze Modern Warfare, gdzie dalej jestem w stanie znaleźć jakieś PCW. I nawet wolę grać w tamtejszą kampanie, niż smakować rzekomej nowości od Treyarch. Nie podoba mi się kierunek, w jakim idą. Crysisa już mieliśmy trzy części, nie potrzebne tam jeszcze futurystyczne CoDy. Do grania w Advanced Warfare nakręcał mnie świetny Spacey, tu nie nakręca mnie nic. Fani pewnie zjedzą ze smakiem. Ci co oczekują jakiejś zmiany, srogo się zawiodą.

[aRo]

Na Steamie przez weekend można za darmo zagrać w Invisible Inc. i Crypt of the NecroDancer. O pierwszym słyszałem wiele dobrego, choć sam nie grałem. Druga gra - rewelacja. Rytmiczny roguelike, w który gra się cudownie, a soundtrack to cudeńko.