Punk wyląduje na wózku inwalidzkim? Colt Cabana powróci do W

[Gość]

"Całą swoją postać opierają na tańcu Haku, czy tam Haka i na powiązaniach rodzinnych z...Haku."

 

Co? Synem Haku to jest Camacho. Usosi to synowie Rikishiego...

[Gość]

Z tego co wiem, to ortodoksyjni żydzi uznają tylko za jednego ze swoich tylko te osoby, których matka jest żydówką, bardziej liberalni uznają zarówno pokrewieństwo z matką żydówką jak i ojcem żydem

[Valer]

Muppet'ów nie skomentuję, bo to jest po prostu śmieszne.

Co do tytułów postów to nie wiem co się wam nie podoba. Takie powinny być, czyt. przyciągające uwagę, takie, abyście chcieli przeczytać, a nie zajrzeć od tak.

[Grishan]

Miałem wstrzymać się z różnymi komentarzami do końca głosowania, ale tutaj po prostu nie mogę się powstrzymać. Grishan... Postanowiłeś pogrozić mi palcem w głosowaniu w AUA, a nawet słowem nie pisnąłeś w temacie, w którym wyraziłem swoje zdanie odnośnie tabloidów. Być może bałeś się, że zjem cię w dyskusji i w taki oto tchórzliwy sposób odnosisz się do tego, co napisałem.

 

O rzetelności dziennikarskiej to ja bym mógł ci wiele poopowiadać. Tę cechę spuszczają do klopa dziennikarze poważnych tytułów. A głupi ludzie łykają. Na temat mediów i tego, w którą stronę zmierzają też mogę pisać i pisać. Ale nie w tym temacie.

 

Na jakiej podstawie doszedłeś do wniosku, że olewam etykę dziennikarską i "ludzką przyzwoitość"? Bo napisałem na temat tebloidów coś, co kłóci się z twoją (zresztą bardzo uproszczoną i nawiną) wizją mediów? Z niecierpliwością czekam na odpowiedź. (Sugerowałbym priva, ew. powrót do vercynowego newsa)

 

Dostało mi się, ale w sumie słusznie - skoro nie chciałem wdawać się w dyskusje, to mogłem odpuścić sobie narzekania w zupełnie innym temacie. Moja wina, przyznaję. Cóż, przynajmniej zmusiłeś mnie do podjęcia rękawicy

 

Piszesz o tym, jaki to ten nasz naród jest głupi/przemądrzały. Piszesz o tabloidyzowaniu się mediów i o tym, jak cwany musi być redaktor takiej gazety czy portalu informacyjnego. Z Twoich wypowiedzi przebija akceptacja, może nawet pochwała takiego stanu rzeczy. No bo przecież nawet "Wyborcza" idzie w stronę tabloidu. Bo na tym rynku trzeba być sprytnym i walczyć o czytelnika wszystkimi możliwymi sposobami. Masz takie poglądy - w porządku, nie mogę Ci ich zabronić. Ale razi mnie jednostronność Twojej wypowiedzi.

 

To, że takie zmiany następują, nie oznacza że są czymś dobrym. Wkurza mnie, kiedy oszukiwanie czytelnika staje się normą, "bo to takie sprytne, bo na rynku panuje konkurencja, bo to teraz standard". To pewnie wina mojej uproszczonej wizji mediów, ale chciałbym, żeby portal informacyjny dostarczał mi informacji. Irytuję się, kiedy wchodzę w temat opatrzony obiecującym tytułem i widzę kilka wymęczonych zdań, traktujących o zupełnie czymś innym. Jakoś dziwnie mi to przeszkadza. Czuję się oszukany. Wydymany nawet. Taki już ze mnie naiwny, prostoduszny obywatel.

 

W mojej bezdennej naiwności uważam, że dziennikarstwo powinno opierać się na rzetelności i uczciwości względem czytelnika. Wiem, że było z tym ciężko już od samego początku (pamiętam opowiadanie Marka Twaina, w którym ukazał, jak szybko media mogą zniszczyć reputację człowieka. Rzecz była zabawna, przesłanie zaś - smutne). Ale akceptowanie tego, że jest się karmionym chłamem i oszukiwanym? Usprawiedliwianie tego twardymi prawami rynku? To akurat coś, czego nie mogę zaakceptować.

 

"Onetowe tytuły" na Atti jakoś szczególnie mi nie przeszkadzają i generalnie traktuję je w kategoriach żartu. Nie chciałbym jednak zobaczyć kiedyś tytułu w rodzaju: "diva x daje d... zawodnikowi y!!!" (Po czym wchodzimy w temat i widzimy zdjęcie z restauracji, na którym rzeczona diva podaje rzeczonemu zawodnikowi kuper smażonego kurczaka). Przykład jest mocno przejaskrawiony, ale chyba dobrze pokazuje, o co mi chodzi.

 

Lubię Twoje posty, Ghostwriter. Są rozsądne i najczęściej przyjazne dla adresata. Niestety w tej kwestii nie mogę zgodzić się z Twoim zdaniem, bo od razu wyobrażam sobie tych wszystkich redaktorów, dla których już dawno zatarła się granica pomiędzy dziennikarstwem i oszustwem. Dla których przyzwoitość jest już tylko pustym słowem (zostało zastąpione przez nakład/liczbę kliknięć). W takich chwilach moje wrzody znowu się odzywają, i nic na to nie poradzę. To, że żyjemy otoczeni gównem nie oznacza, że mamy się w nim rozsmakować.

 

Pozdrowienia i wyrazy szacunku.

[Ghostwriter]

Cóż, przynajmniej zmusiłeś mnie do podjęcia rękawicy

 

Cieszę się, że łyknąłeś przynętę. Nie ma to jak pojechać komuś po ambicji.

 

W mojej bezdennej naiwności uważam, że dziennikarstwo powinno opierać się na rzetelności i uczciwości względem czytelnika. Wiem, że było z tym ciężko już od samego początku (pamiętam opowiadanie Marka Twaina, w którym ukazał, jak szybko media mogą zniszczyć reputację człowieka. Rzecz była zabawna, przesłanie zaś - smutne). Ale akceptowanie tego, że jest się karmionym chłamem i oszukiwanym? Usprawiedliwianie tego twardymi prawami rynku? To akurat coś, czego nie mogę zaakceptować.

 

To nie jest tak, że ja bezkrytycznie podchodzę do dziennikarzy tabloidów. Ja po prostu uważam, że nie należy z góry ich osądzać jako ludzi złych i wyprutych z emocji. Zdarzają się oczywiście i tacy, ale to dotyczy również dziennikarzy reprezentujących media nie będące tabloidami. Przykład z opowiadania Marka Twaina, który przytoczyłeś może dotyczyć każdego dziennikarza: od tego prowadzącego talk-show, robiącego materiał dla popularnej stacji telewizyjnej po właściciela lokalnej gazetki. Niszczenie ludzi to nie tylko domena tabloidów. Znasz wielu dziennikarzy? Ja przez te kilka lat poznałem ich trochę. I szybko doszedłem do wniosku, że nie należy ich dzielić w ten oklepany sposób: tabloidowiec = hiena, kłamca, drań dybiący na ludzką tragedię oraz dziennikarz "poważnego tytułu" = działający zgodnie z etyką, obiektywny, rzetelny, bla, bla, bla. Czasami jest dokładnie na odwrót.

 

Widziałem już jak dziennikarze tzw. poważnych tytułów naginali fakty dla potrzeb grup interesów, jak bronili tych silnych i kopali tych słabych, jak sprzedawali się za wycieczkę za granicę lub zwyczajnie pisali tak, żeby nie podpaść bandzie cwaniaków przy kasie i przy władzy. I co najgorsze mieli zupełnie w dupie to, że działają niezgodnie z etyką dziennikarską, czy nawet ze zwyczajną, ludzką uczciwością. Typy z tego gatunku nosy zadzierają wysoko i oczywiście są święcie przekonani, że i tak są lepsi od dziennikarzy tabloidów. Nigdy nie mogłem tego pojąć i chyba nie pojmę..

 

Widziałem też dziennikarzy tabloidów, którzy dzięki swojemu sprytowi pomogli ująć groźnego przestępcę, podczas, gdy ich koledzy z "poważnych gazet" siedzieli na konferencjach prasowych przekonani o swojej zajebistości (szczegóły co najwyżej przy piwku na zlocie). Widziałem jak dziennikarze tabloidów robili dym, żeby pomóc jakiejś osobie i przynosiło to efekt, bo banda ważniaków osrała się, że zostanie obsmarowana. Dzisiaj za najlepszego dziennikarza uważam gościa, który przez lata pracował dla pewnych znanych tabloidów i poznałem go na tyle dobrze, że mogę stwierdzić, że jest dobrym człowiekiem, prawdziwym mentorem, a jeżeli komuś w swoich artykułach dokopywał, to złym ludziom. A misja dziennikarza powinna polegać na tym, żeby walczyć z draniami.

 

Ludzie zakładają, że tabloidy to stek bzdur i goła baba na jednej ze stron. To nie jest do końca tak. Po prostu tabloidy to pewna konwencja przekazywania informacji: ma być prosto, dosadnie i inaczej niż napiszą wszyscy inni. Przykład: Znany polski polityk robi konferencję w USA. Wszyscy dziennikarze biegną i notują co ten nawija. O ile nie zapowie wojny albo nie powie, że prezydent Stanów jest chujem, to i tak pewnie co dziesiąty Czytelnik danej gazety to przeczyta. Dziennikarz tabloidu ma gdzieś tę konferencję. Czeka aż polityk wsiądzie do limuzyny. Podchodzi do murzyna, który otwierał mu drzwi i pyta go, czy dostał napiwek. Boy hotelowy odpowiada, że nie dostał i się dziwi, że z polskiego polityka taki sknera. Pyta czy w Polsce wszyscy są tacy. Dziennikarz tabloidu robi tekst o tym, że wspomniany działacz skompromitował Polskę. Oczywiście jest to przesada. Ale ja po kilkuletniej obserwacji zadaję sobie pytanie: gdzie dowiesz się więcej prawdy na temat danego człowieka, zwłaszcza polityka? Gdy zwołuje konferencję prasową i chrzani o tym jaki to on dobry, jak to bardzo się stara i jaka to opozycja jest zła? Czy może więcej prawdy o nim się dowiemy, gdy zakończy konferencję, wsiądzie w furę i pojedzie na wódę i dziwki (chociaż podczas wyborów kreował się jako kochający mąż rodziny co ociepliło jego wizerunek i dało kolejne głosy). Warto tutaj dodać, że o polityku baraszkującym z dziwkami napiszą nie tylko tabloidy, ale i "poważne tytuły". Problemem tabloidowca jest natomiast to, że on musi dorwać tego typu temat, a dziennikarz tzw. "poważny" nie musi, bo wezmą mu i nudną relację z konferencyjki.

 

Tabloidy naginają informacje tak samo jak inne gazety, ale kładą nacisk na inne aspekty. Oczywiście też bronią grup interesów, ale nie są w tym gorsze od nietabloidowej konkurencji. Były swojego czasu historie żywcem wyssane z palca. Przykładowo: jeden z dziennikarzy pewnego brukowca pożyczył kiedyś od wojska czołg i pojechał w Polskę szukać kosmitów. Była to cała seria artykułów, zabawna, świetnie napisana. Jeżeli ktoś w to uwierzył, to mu gratuluję. Na pewne historie można przymknąć oko. A jeżeli ktoś się oburza "no bo żadnych kosmitów nie było" i w związku z tym krzyczy "śmierć nierzetelnym tabloidom!", to moim zdaniem jest niewiele mądrzejszy od tych, którzy biorą to na serio, ew. po prostu się czepia. Mnie bardziej razi jak np. dziennikarz poważnej gazety jedzie do miasta x i zaczyna pytać ludzi o pewną rządową inwestycję przeciw której są protesty, a później zmienia sens ich wypowiedzi. Ludzie mają różne opinie, ale ten cytuje tylko te pozytywne, a nawet przekształca wypowiedzi osób, których zdanie powinno być zawarte w artykule w taki sposób, aby mu pasowały do koncepcji, ew. kompromituje je. Oczywiście wszystko to przy błogosławieństwie redakcji, która określone podejście do tego tematu ma (historia autentyczna i całkiem świeża). Wymyślona historia o tym, że kosmici nawiedzili panią Helę, gdy była w kościele i zabrali stanik Maryśce, gdy kąpała się w pobliskim jeziorze (Maryśka bez stanika oczywiście uwieczniona na zdjęciu ku uciesze czytelników) jest mniej groźna niż bezczelna propaganda dotycząca poważnego problemu. Sęk w tym, że w przypadku tabloidu każdy czytelnik nieco tylko mądrzejszy od goryla jest w stanie wychwycić co jest zmyślone, a co nie. Ten sam czytelnik nie jest w stanie rozpoznać natomiast tego, co jest naciągnięte w przypadku historii o tej rządowej inwestycji w "poważnym" tytule. Dlatego ludzie twierdzą, że tabloidy to dno, a pozostałe tytuły traktują jako obiektywne, rzetelne itd. (przynajmniej w porównaniu do tabloidów). Po prostu gówno wiedzą o tym w jaki sposób dziennikarze działają, co nimi kieruje, na ile są zależni.

 

W naszym społeczeństwie ukształtował się negatywny wizerunek dziennikarza tabloidu. Wynika to z różnych rzeczy. Czasami tabloidy krytykują znane twarze z telewizji. Największą hipokryzją jest to, że same ustawiają się z reporterami brukowców na sesje zdjęciowe (np. gwiazdka x ze znanego talk-show wyszła na zakupy i dała dychę bezdomnemu co oznacza, że dobra z niej kobita), a zaczynają krytykę dopiero wtedy, gdy brukowce zaczynają wyciągać jej jakieś brudy. Czasami tabloidy krytykują osoby, którym one zaszkodziły (np. koleś polityka, który został przyłapany z dziwkami pomstuje, że brukowce buciorami wchodzą w czyjeś życie prywatne). Innym razem są to redaktorzy konkurencyjnych tytułów, których wkurza, że im nakład spada, a brukowce zyskują czytelników. Ludzie słuchają smutnych panów w garniturach i chłoną to - jak się okazuje, z dobrym efektem. Oczywiście nie oznacza to, że wszyscy tabloidowcy są cacy. Jest wśród nich tyle samo kutasów co wśród "normalnych" dziennikarzy. Znam takiego jednego cwaniaczka, który w pewnym mieście tak wszedł w tyłek miejscowemu włodarzowi i z taką pasją napieprza we wszystkie niewygodne osoby, że powinno się go gdzieś wywieźć i zakopać. Od razu dodam, że znam też od cholery dziennikarzy, którzy w podobny sposób się skurwili, a z tabloidami nigdy nie mieli nic wspólnego. Ba! Miałem styczność nawet z jednym takim, który był redaktorem naczelnym w oddziale tytułu bardzo znanego w Polsce. Facet chodzi uśmiechnięty od ucha do ucha.

 

Generalnie jest to temat rzeka, a przykładów jest więcej. Można narzekać na styl pisania tabloidów - że prosto, że dosadnie itp. itd. Mi taka konwencja nie przeszkadza. Zresztą tabloidy w Polsce są mniej tabloidowe niż dawniej, a właśnie tytuły nietabloidowe zaczęły iść w tę stronę. Naród jest średnio rozgarnięty i potrzebuje prostych informacji.

 

No bo przecież nawet "Wyborcza" idzie w stronę tabloidu.

 

Nie "nawet". Oni dla mnie już są prekursorem zakamuflowanego tabloidu. Natomiast nadal piszą świetnie reportaże, które studenci dziennikarstwa spokojnie mogliby czytać na klęczkach.

 

 

"Onetowe tytuły" na Atti jakoś szczególnie mi nie przeszkadzają i generalnie traktuję je w kategoriach żartu. Nie chciałbym jednak zobaczyć kiedyś tytułu w rodzaju: "diva x daje d... zawodnikowi y!!!" (Po czym wchodzimy w temat i widzimy zdjęcie z restauracji, na którym rzeczona diva podaje rzeczonemu zawodnikowi kuper smażonego kurczaka). Przykład jest mocno przejaskrawiony, ale chyba dobrze pokazuje, o co mi chodzi.

 

Generalnie zasada jest taka, że tytuł powinien być chwytliwy. I nie ma znaczenia, czy jest to Onet, portal Attitude, czy "Wieści z Zadupia Małego". Natomiast każda informacja powinna zostać podana w sposób ciekawy nawet jeżeli dotyczy gównianej sprawy. I nie dotyczy to tabloidów, ale wszystkich mediów. Artykuły to nie pismo urzędnicze o czym niektórzy najwyraźniej zapominają. Oczywiście - można przekroczyć granicę dobrego smaku poprzez np. używanie wulgaryzmów (chociaż nawet w "Przekroju" dali kiedyś tytuł "Podupadły prokurator") lub obrażając kogoś. Jeżeli więc Vercyn czy inny redaktor napisze pewnego dnia np. "Vince pushuje Goldberga! Precz z żydowskim spiskiem!", to będę stał na czele oburzonych userów. Zachęcać można do czytania też tanimi chwytami w stylu "Tym razem przesadziła! Zobacz co pokazała!" ze zdjęciem jakiejś modelki, gdzie po kliknięciu okazuje się, że modelka pokazuje, że ma dziurę w bucie. Jedni rwą włosy z głowy, bo stracili cenne kilka sekund. Ja np. niespecjalnie się tym przejmuję i stwierdzam "Widziałem lepsze prowokacje". Natomiast Vercyn w swoim tytule nie przekroczył granicy dobrego smaku i wykazał się pomysłowością. Twierdzenie, że jest inaczej jest zwykłym czepialstwem.

 

"W mojej bezdennej naiwności uważam, że dziennikarstwo powinno opierać się na rzetelności i uczciwości względem czytelnika.

 

Lubię Twoje posty, Ghostwriter. Są rozsądne i najczęściej przyjazne dla adresata. Niestety w tej kwestii nie mogę zgodzić się z Twoim zdaniem, bo od razu wyobrażam sobie tych wszystkich redaktorów, dla których już dawno zatarła się granica pomiędzy dziennikarstwem i oszustwem. Dla których przyzwoitość jest już tylko pustym słowem (zostało zastąpione przez nakład/liczbę kliknięć). W takich chwilach moje wrzody znowu się odzywają, i nic na to nie poradzę. To, że żyjemy otoczeni gównem nie oznacza, że mamy się w nim rozsmakować.

 

Jeżeli chodzi o naiwność to niewiele się różnimy. Tylko, że ty za wymierzasz cios w złą stronę. Nie chodzi o to, że tabloidy są złe. Po prostu zbyt dużo w tym kraju skurwionych dziennikarzy. Ty identyfikujesz to z tabloidami, bo patrzysz z zewnątrz.

 

Jeżeli zaś chodzi o dziennikarską znieczulicę, to dopada ona większość przedstawicieli tego zawodu w większym lub mniejszym stopniu. I to jest fakt, z którym nie polemizuję, bo przyznaję, że tak po prostu jest.

[Grishan]

Ghostwriter: Twój post załatwia sprawę naszej różnicy zdań, której tak po prawdzie... nie ma. Jedyny zgrzyt dotyczy "chwytliwych" tytułów - mimo wszystko przeszkadza mi taka forma pozyskiwania czytelnika. Nie jest to jednak różnica zdań, o którą warto byłoby kruszyć kopie, więc... pax

 

Moje żale nie dotyczyły tylko tabloidów, ale zaniku etyki dziennikarskiej w ogóle. Tabloidy są najprostszym przykładem, ale wiem, że odsądzanie od czci i wiary tylko tych tytułów byłoby błędem i zbytnim uproszczeniem (a przecież to właśnie uproszczenia były zalążkiem naszej małej wymiany poglądów). Nie znam zbyt wielu dziennikarzy i piszę raczej z pozycji szarego odbiorcy. To co napisałeś, brzmi dobrze i rozsądnie. Jak dla mnie, temat jest zakończony